Αρχηγός με το έτσι θέλω

Ηταν Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007 και η Εθνική πάλευε με νύχια και με δόντια με τους Λιθουανούς για να διεκδικήσει το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σκορ ήταν 30-34, αλλά τα νεύρα είχαν τεντωθεί, αφού ο Ντικούδης και ο Διαμαντίδης είχαν υποπέσει σε αλλεπάλληλα αντιαθλητικά φάουλ. Το έδαφος έτρεμε κάτω από τα πόδια των διεθνών μας.

Τότε, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος αρπάχτηκε με τον Σονγκάιλα και ανάγκασε τους διαιτητές να ρίξουν νερό στη φωτιά. «Δώστε τα χέρια», ζήτησαν οι γκρίζοι. Ο Λάζαρος γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Ο Διαμαντίδης έτρεξε κοντά για να τον φέρει στα συγκαλά του. Ο Παπαδόπουλος έσκυψε επιδεικτικά και βάλθηκε να δένει τα κορδόνια του. Τεχνική ποινή.

Εκείνη τη στιγμή, ο Λάζος έχασε το δικαίωμα να μιλάει για σαμποτάζ.

Ναι, σύμφωνοι. Δεν το έκανε επίτηδες. Εφταιξε η ένταση των στιγμών και οι σφυγμοί που πλησίαζαν το χίλια. Μήπως, όμως, ο Παπαδόπουλος μιλάει για εσκεμμένο σαμποτάζ σε βάρος της Εθνικής ομάδας εκ μέρους της Ομοσπονδίας; Και η φαιδρότητα έχει τα όριά της.

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ εδώ την ΕΟΚ, ούτε τον Βασιλακόπουλο, ούτε βέβαια τον Συρίγο. Ας το κάνουν οι ίδιοι, από το δικό τους βήμα. Χρειάζεται, ωστόσο, να καταγραφούν δύο δεδομένα που έκαναν τον Παπαδόπουλο να μοιάζει με ξένο σώμα στην Εθνική ομάδα το περασμένο καλοκαίρι.

Το πρώτο είναι η συμπεριφορά του προς τους υπόλοιπους διεθνείς. Η συνδικαλιστική δράση του Λάζαρου έτυχε επαίνων από πολλούς παίκτες της Εθνικής, ταυτόχρονα όμως τον έκανε να αισθάνεται αφεντικό των αποδυτηρίων «ως μη έδει». Συχνά ήταν αυτός που όρθωνε ανάστημα και φωνή, παρακάμπτοντας τον θέσει αρχηγό Μιχάλη Κακιούζη και δημιουργώντας προστριβές στα ενδότερα της ομάδας. Λέγεται ότι, μετά από κάποια ήττα, ακούστηκαν βαριά λόγια από τα χείλη του Παπαδόπουλου, με αποδέκτη κάποιον συμπαίκτη που τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Αν η ομάδα συσπειρώθηκε γύρω του όταν ξέσπασε η κρίση του Καρπενησίου, το φέρσιμό του στην Ισπανία ήταν μάλλον διχαστικό παρά ενωτικό.

Το δεύτερο αφορά την απόδοσή του στο γήπεδο. Οι Αμερικανοί λένε ότι τα μεγάλα λόγια μετράνε μόνο όταν υποστηρίζονται από πράξεις. Στη Μαδρίτη, αλλά και στην Ιαπωνία και στο Βελιγράδι, ο πιο ακριβοπληρωμένος σέντερ της Ευρώπης θύμιζε κολόνα, αλλά... σεισμόπληκτη. Στο περσινό Ευρωμπάσκετ είχε μ.ό. 7,2 πόντους, ήταν άποντος στον μικρό τελικό (όπου χάρισε πολύτιμους πόντους στους Λιθουανούς με εκείνη την τεχνική ποινή) και πέτυχε μόνο ένα καλάθι στον ημιτελικό. Πρόπερσι, στο Παγκόσμιο, το μέσο σκοράρισμά του ήταν 8,6 πόντοι. Στον τελικό έβαλε μόνο 2, ενώ το έπος κόντρα στους Αμερικανούς το παρακολούθησε εν πολλοίς (σε ολόκληρο το β' ημίχρονο) από τον πάγκο. Το 2005, στο Βελιγράδι, ο μέσος όρος του άγγιξε τους 10 πόντους, αλλά στον προημιτελικό και στον τελικό έγραψε δύο ολοστρόγγυλα μηδενικά.

Με άλλα λόγια, στα 5 από τα 7 σημαντικότερα παιχνίδια της Εθνικής την τελευταία τριετία η συνεισφορά του ήταν 0-2 πόντοι. Ριμπάουντ, τάπες, ασίστ και άμυνα; Ας το αφήσουμε καλύτερα. Μόνο στον ημιτελικό του Βελιγραδίου με τους Γάλλους κατόρθωσε να κάνει αισθητή τη συμμετοχή του (15 π.). Είναι τυχαία η απουσία των «εθνικών» του στατιστικών από την προσωπική του ιστοσελίδα;

Η Εθνική ομάδα χάνει έναν παίκτη που της πρόσφερε ελάχιστα ακόμα και στις πιο μεγάλες της βραδιές. Η ηρωική έξοδος του Λάζαρου θυμίζει πυροτέχνημα, αφού ο Γιαννάκης σκόπευε να τον αποκλείσει ούτως ή άλλως. Σε πόσους θα λείψει, αλήθεια;