Το μεγάλο στοίχημα του Δώνη

Σε μια από τις κυριακάτικες εκπομπές μας στον Alpha ο Τάκης Νικολούδης είχε κάνει μια εξαιρετικά εύστοχη παρατήρηση: «Η ΑΕΚ –είχε πει– δεν εκμεταλλεύτηκε φέτος τον Ριβάλντο όσο θα πρεπε και όσο ήταν αναγκαίο, διότι δεν φρόντισε να φτιάξει μια μεσαία γραμμή από ποδοσφαιριστές που θα κινούνταν αρμονικά γύρω του». Θα πρόσθετα ότι στην αρχή της σεζόν δεν υπήρχαν ούτε στην επίθεση της ΑΕΚ ποδοσφαιριστές που να διευκολύνουν τον «Ρίμπο». Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι ένας εξαιρετικός ελεύθερος επιθετικός που παίζει πολύ με την πλάτη στην εστία. Ο Μαντούκα και ο Σέζαρ που χρησιμοποιούνταν, παίζουν αρκετά στο πλάι και κρατάνε πολύ την μπάλα. Ο Παππάς δύσκολα πατάει περιοχή. Μέχρι την καθιέρωση του Μπλάνκο ο Ριβάλντο σήκωνε το κεφάλι ψηλά και δεν έβλεπε μπροστά του σχεδόν κανέναν για να πασάρει.

Τσιάρτας

Οταν ο «Ρίμπο» υπέγραψε στην ΑΕΚ, η εντύπωση που δημιουργήθηκε είναι ότι προοριζόταν για να παίξει στην κορυφή του «ρόμβου» του Φερέρ, με τρεις μέσους που θα τρέχουν για χάρη του. Μόνο που ο ρόμβος εξαφανίστηκε σε χρόνο ρεκόρ και στη συνέχεια χάθηκε και ο Ισπανός κόουτς. Ο Βασίλης Τσιάρτας, ένας άλλος που από μεσαίες γραμμές και «δεκάρια» καταλαβαίνει, έλεγε ότι επί των ημερών του Ισπανού οι μέσοι της ΑΕΚ περίμεναν να βγει ο Ριβάλντο να πάρει την μπάλα και ανάλογα με το πού έκανε υποδοχή της, τοποθετούνταν. Δεν είναι ο πιο οργανωμένος τρόπος που θυμάμαι, για να παίζει κάποιος επίθεση.

Κέντρο

Η φετινή ΑΕΚ στη μεσαία γραμμή δεν πρέσαρε παρά ελάχιστα, έπαιζε πολύ οριζόντιο ποδόσφαιρο και το μόνο διακριτό ήταν ότι υπήρχε ένα πλάνο στην ανασταλτική λειτουργία της: όταν έπαιζε με δύο κόφτες (συνήθως τον Ζήκο και τον Ενσαλίβα ή τον Καφέ σε ανασταλτικό ρόλο) ο πρώτος έπαιζε κάτι σαν λίμπερο μπροστά από τα στόπερ και ο δεύτερος είχε στο μυαλό του πώς θα καλύψει τον Ράμος ή τον Αρουαμπαρένα (κυρίως τον πρώτο), όταν αυτοί έβγαιναν στην επίθεση. Στα ματς που η ΑΕΚ αγωνίστηκε με έναν ανασταλτικό μέσο –όπως π.χ. συνέβη και την περασμένη Κυριακή στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο– ο Ριβάλντο έμπλεκε άσχημα. Στα πιο πολλά ματς ο «Ρίμπο» έπαιρνε την μπάλα με την πλάτη και προσπαθούσε να την κουβαλήσει, κάνοντας είκοσι και τριάντα μέτρα για να βγάλει την ομάδα στην επίθεση. Παίζοντας έτσι δύσκολα απειλούσε: παίζοντας τόσο μακριά από την εστία ήταν λιγότερο επικίνδυνος – όχι τυχαία ότι φέτος σκόραρε λιγότερο από προηγούμενες χρονιές! Στον Ολυμπιακό ο Τουρέ, ο Στολτίδης (ιδίως αυτός) έτρεχαν για χατίρι του – στην ΑΕΚ αυτό δεν το έκανε φέτος κανένας, διότι οι μέσοι κυρίως νοιάζονται να προστατευόσουν την άμυνα και δεν έπαιρναν παρά ελάχιστες επιθετικές πρωτοβουλίες, ιδίως μακριά από το ΟΑΚΑ.

Χέρι

Στην «Ενωση» υπερεκτίμησαν πέρυσι το καλοκαίρι όχι τη δεδομένη και τεράστια ποιότητα του Βραζιλιάνου, αλλά τη δυνατότητά του να πάρει την ομάδα από το χέρι χωρίς κάποιο πλάνο. Τον υποδέχτηκαν ως ένα είδος Μεσσία, που θα έβαζε τάξη στο χάος. Ο Ριβάλντο τον ρόλο του χαμάλη που συνδέει την άμυνα με την επίθεση δεν τον έπαιξε ποτέ του: για να κάνει τη διαφορά, κάποιοι έπρεπε να τρέχουν για χάρη του. Μερικές φορές το να ζητάς από έναν ποδοσφαιριστή να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, είναι ο ευκολότερος δρόμος για να καταστρέψεις τις δυνατότητες της προσφοράς του: ακόμα και αργός, κουρασμένος ή αγχωμένος, ο «Ρίμπο» έχει τεράστια κλάση, όμως χαμάλης πολυτελείας και τρεχαλιτζής στη δύση της καριέρας του δύσκολα θα γίνει. Οχι τυχαία φέτος έκανε μερικά από τα καλύτερα παιγνίδια του, όταν επέστρεψαν ο Γεωργέας και ο Μπούρμπος και οι μέσοι δεν χρειάστηκε να καλύπτουν πλέον τους αμυντικούς –ο Καφές όταν από αυτό απελευθερώθηκε έγινε άλλος παίκτης. Επίσης, μέτρησε καθοριστικά στο τέλος του πρωταθλήματος η παρουσία του Εντίνιο που θέλει λιγότερο την μπάλα από τον Σέζαρ και τον Μαντούκα και επειδή είναι επιθετικός, ακολουθεί το ένστικτό του και μολονότι ξεκινά από το πλάι καταλήγει στην περιοχή. Οταν η μεσαία γραμμή ανέβηκε και οι επιθετικοί άρχισαν να κινούνται σωστά χωρίς την μπάλα, αντί να παρακαλάνε να την πάρουν, το παιγνίδι του Βραζιλιάνου έγινε αποδοτικότερο.

Μέτρα

Θα τα καταφέρει ο Δώνης να φτιάξει μια μεσαία γραμμή στα μέτρα του «Ρίμπο»; Για να το πετύχει θα πρέπει να βρει τουλάχιστον τρεις all around μέσους, δηλαδή παίκτες σαν τον Σαρμιέντο και τον Φωτάκη, που είχαν και πνευμονία για να τρέχουν για τον Κλέιτον και ποιότητα ώστε να δημιουργούν, όταν ο αντίπαλος έκλεινε τον Βραζιλιάνο. Το δεύτερο και εξίσου δύσκολο είναι η ψυχολογική διαχείριση του Βραζιλιάνου, αλλά αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο του Δώνη –είναι και δουλειά της διοίκησης και είναι μια δύσκολη δουλειά.

Παράγοντας

Του χρόνου ο «Ρίμπο» θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος – πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να είναι χρήσιμος σε λιγότερα ματς. Φέτος ο Βραζιλιάνος δεν έχασε σχεδόν κανένα παιγνίδι – του χρόνου θα πρέπει να του εξηγήσουν ότι καλό είναι να μην επιμένει να παίζει βασικός παντού, πάντα και επί 90 λεπτά. Λεπτός πρέπει να είναι ο χειρισμός και της διένεξής του με τον Ολυμπιακό: και σε αυτό χρειάζεται προσοχή. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από τον ποδοσφαιριστή Ριβάλντο. Οχι από ακόμα έναν παράγοντα-ποδοσφαιριστή, όπως κι αν αυτός λέγεται.

Αλλοθι

Σκεφτόμουν τον χωρισμό του Στέλιου Κούλογλου με την ΕΡΤ κι αναρωτιόμουν αν είχε μεγαλύτερη ανάγκη ο δημοσιογράφος την κρατική τηλεόραση ή η κρατική τηλεόραση τον δημοσιογράφο. Κάτι μου λέει ότι στον επαγγελματία Κούλογλου η όλη εξέλιξη της ιστορίας θα κάνει καλό. Θα βρει ένα άλλο κανάλι, θα κάνει εκπομπές με μεγαλύτερη θεαματικότητα από αυτές που έκανε στη ΕΤ1, θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του – και μπορεί κάποτε να γυρίσει στη δημόσια τηλεόραση? τόσοι και τόσοι το 'καναν. Η ΕΡΤ αντιθέτως χάνει ένα καλό άλλοθι πολυφωνίας (αυτό ήταν κυρίως «Το ρεπορτάζ χωρίς σύνορα») και είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρός της θα έχει να αντιμετωπίσει λογιών λογιών γκρίνιες. Ακόμα πιο μεγάλες γκρίνιες θα βρει μπροστά της η κυβέρνηση, διότι η ιστορία προσφέρεται για αντιπολιτευτικές ομοβροντίες: το τελευταίο που θα ’θελε ο Καραμανλής είναι να κατηγορηθεί για φιμώσεις και ολοκληρωτικές αντιλήψεις σε ό,τι αφορά την ενημέρωση. Το κεντροδεξιό προφίλ που χτίστηκε με κόπο, μην ξεχνάτε ότι έδωσε εκλογικές νίκες.

Από την άλλη, η εξουσία δεν έχει πλάκα αν δεν την επιδεικνύεις: αυτό είναι δυστυχώς το συμπέρασμα πολλών ανάλογων ιστοριών. Η κυβέρνηση μιλά για λιγότερο Κράτος και πουλάει τον ΟΤΕ – πολύ καλά κάνει από τη στιγμή που το είχε στο πρόγραμμά της και αυτό το πρόγραμμα ψήφισε κατά πλειοψηφία ο κόσμος. Η ίδια όμως κυβέρνηση που μιλά για την ανάγκη να ξεφορτωθεί το Κράτος οποιοδήποτε βαρίδι, φυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού την κρατική τηλεόραση κι ας είναι σχεδόν δεδομένη η οικονομική προβληματικότητά της, επειδή κουβαλάει πολλά και μεγάλα χρέη. Γιατί; Γιατί προφανώς είναι μια βιτρίνα εξουσίας και αισθητικής: εκεί καταλαβαίνεις ποιος κυβερνάει τον τόπο! Υπό αυτό το πρίσμα δεν μου κάνει εντύπωση που σταμάτησαν τις εκπομπές του Κούλογλου: και πολύ άργησαν!

Οσο για τις θεαματικότητες και την ΑGB, σόρι αλλά το θέμα είναι ανάξιο συζήτησης. Η AGB είναι «φερετζές» – δεν μετράει ούτε την εκτίμηση του κοινού στα πρόσωπα, ούτε τη συγκέντρωση των τηλεθεατών σε αυτό που παρακολουθούν στην οθόνη. Αν τα νούμερα είναι αυτοσκοπός, είμαι βέβαιος ότι ένα αφιέρωμα στο γερμανικό πορνό μπορεί να εκτοξεύσει όποιο κανάλι το τολμήσει. Διαφωνείτε;

Εξι φορές

Τώρα που τελείωσαν τα πλέι οφ, θα πρέπει να σας αποκαλύψω τον αληθινό λόγο που έγιναν. Εφτασε στα χέρια μου το πρακτικό της συνεδρίασης της Σούπερ Λίγκας που έγινε στις αρχές του Απριλίου: πρόκειται για την επεισοδιακή εκείνη συνεδρίαση, στην οποία ο Δαμήλος ζήτησε για λογαριασμό της Καλαμαριάς να στείλει η λίγκα ένα έγγραφο στο CAS, στο οποίο να ζητεί να εκδοθεί απόφαση για την υπόθεση «Βάλνερ» μέχρι τις 20 Απριλίου. Τότε και ενώ όλοι συζητούσαν για τη δικαιοδοσία του διεθνούς οργάνου, ο Γιάννης Κομπότης ρωτούσε συνεχώς (έξι φορές για την ακρίβεια!) αν θα γίνουν τα πλέι οφ: πιθανότατα υπολόγιζε ότι ο Λεβαδειακός σε αυτά θα πρωταγωνιστήσει!

Ναι λοιπόν: η αλήθεια είναι ότι τα πλέι οφ έγιναν γιατί τα ήθελε ο Κομπότης…